4 Haziran 2013 Salı

Dayan, Bekle, Sabret, Üzülme...

Derin nefret ihtiva ederken gece
Ağladı küçük adam öylece
Yalnız, üzgün, sıkkın yorgun.
Ağladı küçük adam gizlice
Nerede görse astı kinle, öfkeyle.  

Bekledi küçük adam.
Elinden de bir şey gelmiyordu aslında
Kalbinden geçen son damla kanı da düşürdü yere.
Lekeledi en güzel çiçekleri bile
Elleri kanamıştı o güllerin dikenleri ile.

Sadece kızgınlık hissediyordu
Ağzında sadece nefret sözcükleri
Bir tek renkler kalmıştı inandığı
Renkler de gitti beklemeden zamanı
Ellerinden aktı kum tanesi gibi
Tek birini bile yakalayamadı.  

Üstüne yürüdü yalnızlığın
Zerre korkmadı acımaktan
Ürkmedi taşların en keskininden
Layıkıyla sıyrıldı engellerden
Mert bir şekilde kalktı her düştüğünde
Elinde kalan tek şeyiyle : Şerefiyle...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder