Ufak bi çocuktum o zamanlar tam olarak hatırlayamıyorum tabi ki, ama birkaç kare var aklımda unutamadığım 5 yaşında bir çocuğun aklında ne kadar kalırsa o kadar, ne kadar çarpıcıysa o kadar...
Gecenin bir yarısı alışkanlık haline getirdiğim gibi kalkıp annemlerin yanına gitmiştim. (Bu alışkanlığımı annemden öğrendim.) Kendime göre en güvenli yere gelmiştim annem ve babamın yanına... Mışıl mışıl da uyumuştum...
Gecenin bir yarısı önce çok şiddetli bir ses duyduk, annem ve babam o an uyanmışlardı... Ben hiç bir şeyin farkında değildim... (Ama kırılan bardakların, devrilen dolabın sesini hatırlıyorum.) Annem beni kaptığı gibi aldı merdivenlere koştu... Babamın sesini duyuyordum neredesiniz diye... Neyse ki sağ salim çıkabilmiştik binadan...
Ama herkes bizim kadar şanslı değildi, bizim oturduğumuz evde problem yoktu ama bir kaç bina ötedeki evler yıkılmıştı...
O geceyi halk pazarlarında pazar kuran bir komşunun o kocaman bezleriyle yaptığı çadırlarda geçirdiğimizi hatırlıyorum...
Ertesi gün yanımda annem elimden tutmuştu yıkılan binaları dolaşıyorduk dozerler harabeleri kaldırıyordu, yeni evli bir çift malesef kurtarılamamıştı... Resimleri de kendileri gibi yer altından çıkarılmıştı... Camdan atlayıp da sakatlanan bir genç de hatırlıyorum...
Yıl 1999 gün 17 Ağustos...
O zamanlar küçüktüm ama şimdi bile aklıma gelir her 17 Ağustos'ta...
Unutmadık, unutmayacağız...
SESİMİZİ DUYAN VAR MI ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder