26 Temmuz 2012 Perşembe

Bir kısa film gibi...

Siyah-beyaz bir filmin birbirine siyah ve beyaz kadar zıt iki karakteriydik. Birimiz vardı, birimiz yok... Birimiz güldü, diğeri ağladı. Birimiz hiç bir şey olmamış gibi yaşamaya devam etti, birimiz olduğu yerde kaldı. Kim bilir belki başrolleri olduğumuz hayatlar bizi bu kadar zorlamasaydı çok iyi bir eser ortaya koyabilirdik.

Olmadı, artık sen kendi filminin başrolüsün ben kendi filmimin seninki nasıl bilmiyorum ama benimki şu an özlem üzerine. Bildiğin eski Türk filmi, çocuk kızdan hoşlanır, uzun zamandır böyle rahat nefes almıyordur, kendini onun yanındayken rahat hisseder, ama ondan önce çok büyük yaralar almıştır gönül rıhtımında demirli olan gemi...

Sever çocuk gün geçtikçe bağlanır. Yakınlaşırlar onlar yakınlaştıkça çocuğun umudu artar. Daha çok sevmeye başlar, unutmuştur yaralarını. Güzel günler hayal edebilmektedir artık. Ama son bir iş kalmıştır artık. O derin yaraları açan o haini o gemiden okyanusun geri dönmez akıntılarına bırakmak, bunu yapar çünkü o kalbi asıl hakedene ayırmak ister. Günahsızdı çocuk çekti kopardı bir parçasını kalbinin...

Bitmişti artık her şey...

Uzun zamandır çektiği acı geçmişti... Eski bir dostu mezara verir gibi ağlamaya başladı... Ağladı, ağladıkça daha fazla kanadı kalbi. Daha çok kanadıkça daha çok ağladı... Hiç düşünmedi yeni gelen ne düşünür bu gözyaşları hakkında... Onun için yaptı çünkü her şeyi... Dökülen her damla gözyaşında daha çok yer almaya başladı yeni aşk ! Kalp artık tamamen ona aitti...

Ancak o farklı anlamıştı...

Artık bir farklıydı kız, bir gün öncesindeki o kızdan eser yoktu soğuktu garipti, çocuk konuşamadı utanıyordu, çekiniyordu... Konuşamadı... Uzun zaman sonra sevebildiği ilk insanı da ellerinden kaçırdı...

Umutları tükendi çocuğun, derken bir gün cesaretini topladı çıktı kızın karşısına... Olmadı... Demek ki olmayacaktı...

Ama çocuk sevmeye devam etti. Bekledi bekledi. aslında halen beklemekteydi çocuk. Ama kız beklenildiğinin farkında bile değildi. Sanırım onun için artık tek çare unutmaktı. Olmadı, unutamadı...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder